Chronoergonomia zrodziła się z refleksji nad różnicą pomiędzy jednostajnym i jedno- kierunkowym przepływem czasu „rzeczywistego” a spontaniczną rytmicznością czasu biologicznego systemów żyjących (bioflux) oraz swoistością „czasu psychologicznego”, wyznaczanego sekwencją stanów świadomości (Pierre Cazamian, Traité d’ergonomie, 1987). Zderzenie ciągłego, jednolitego „czasu rzeczy” z pulsującym czasem ludzkim jest źródłem problemów natury biologicznej, psychologicznej i społecznej. Ideą chronoergonomii jest dostosowanie rytmu i cykli pracy do rytmów i cykli bio- i psychologicznych oraz społecznych gatunku ludzkiego.

Czas jest dziś wyjątkowo mocno eksponowanym czynnikiem stresu pracy, a problemy chronoergonomiczne obejmują bardzo szerokie spektrum zagadnień związanych z rosnącym obciążeniem psychicznym i jego skutkami zdrowotnymi, m.in.: presja czasowa – narzucone tempo działania, pośpiech; presja czasowa – terminy (deadlines); nuda – czas psychologiczny; odpowiedni balans praca-wypoczynek: przerwy w pracy, długość dnia pracy, miesięczny i roczny wymiar czasu pracy; elastyczność godzin i pory pracy, tzw. ‘dyspozycyjność’; brak zgodności pory i tempa pracy z indywidualnymi uwarunkowaniami i preferencjami (chronotyp); zmienność pory pracy (praca zmianowa, nieregularna); pora doby – pora wykonywania pracy (praca nocna); pora roku (winter blues); pora życia – starzenie się pracowników.

Początek XXI wieku ujawnił inne jeszcze problemy i zjawiska, które są charakterystyczne dla nowych czasów i zasługują na znacznie większą niż dotychczas uwagę ze strony badaczy i ergonomistów-praktyków. Są to: